Gitara klasyczna, znana ze swojego ciepłego, melodyjnego brzmienia, przeszła długą drogę w kwestii materiałów używanych do produkcji strun. Tradycyjnie, aż do czasów II Wojny Światowej, struny wykonywane były z jelit owiec lub krów, znanych jako „czyste flaki”. Basowe struny tworzono z jedwabnego rdzenia owiniętego jelitami. Zmiana materiałów nastąpiła z powodu restrykcji wojennych, które ograniczyły dostępność surowców.
Przełomowym momentem dla przemysłu strunowego był rok 1948, kiedy to firma Albert Augustine Ltd. rozpoczęła produkcję strun z nylonu. Innowacja ta była odpowiedzią na problemy zaopatrzeniowe podczas wojny. Założyciel firmy, Albert Augustine, natrafił na nylon w wojskowym sklepie z nadwyżkami w Greenwich Village. Pomysł użycia nylonu na struny początkowo spotkał się ze sceptycyzmem ze strony producenta materiału, firmy DuPont. Aby przekonać ich o wartości nylonu, Augustine zorganizował test ślepy, w którym przedstawiciele DuPont wybrali nylon jako materiał dający najlepsze „brzmienie gitary”.
Współpraca z firmą DuPont umożliwiła Augustine rozpoczęcie produkcji strun, które po raz pierwszy trafiły na rynek w 1948 roku, w fabryce na Long Island w Nowym Jorku. Struny te szybko zyskały uznanie wśród muzyków, w tym u słynnego wirtuoza gitary klasycznej, Andresa Segovii, który stał się ich gorącym zwolennikiem.
Współczesne struny do gitary klasycznej to efekt dalszego rozwoju technologii. Struny wiolinowe wykonane są obecnie z pojedynczego filamentu nylonu, natomiast basowe składają się z rdzenia z cienkich filamentów nylonowych owiniętych posrebrzanym brązem lub miedzią. W ostatnich latach pojawiła się alternatywa dla nylonowych strun wiolinowych – polimery fluorowęglowe. Te nowoczesne materiały są cenione przez lutników i muzyków za płynne przejście tonów, które zapewniają, zwłaszcza na strunie G, łagodne przejście od wiolinów do basów.
Historia strun do gitary klasycznej odzwierciedla nie tylko rozwój technologii, ale także dostosowanie się przemysłu muzycznego do zmieniających się warunków historycznych i materiałowych. Od jelit zwierzęcych, przez nylon, aż po nowoczesne polimery fluorowęglowe, ewolucja ta świadczy o ciągłym poszukiwaniu doskonałości w reprodukcji dźwięku.
Przy okazji, warto wyjaśnić, co to jest filament. Filament to cienki, długowłóknisty materiał, który może być używany w różnych kontekstach technicznych i biologicznych. W odniesieniu do produkcji strun, jak w przypadku strun do gitary klasycznej, filamenty to długie, wąskie paski materiału, które mogą być używane samodzielnie lub jako rdzeń, na który nawijane są inne materiały, takie jak metalowe druty.
W technologii i przemyśle, filamenty są często wykonane z różnych polimerów, takich jak nylon, które są wytrzymałe, elastyczne i zdolne do przewodzenia wibracji dźwiękowych. W produkcji strun do instrumentów muzycznych, takie filamenty nylonowe są często używane do tworzenia wiolinowych strun gitary klasycznej, zapewniając czyste i bogate brzmienie, które jest charakterystyczne dla tego instrumentu. Filamenty mogą być również używane w innych zastosowaniach przemysłowych, na przykład w druku 3D, gdzie są stopniowo topione i nakładane warstwa po warstwie, tworząc trójwymiarowy obiekt.
Z kolei polimery fluorowęglowe, znane także jako fluoropolimery, to rodzaj zaawansowanych materiałów polimerowych, które zawierają w swojej strukturze atomy fluoru połączone z węglem. Dzięki tej unikalnej konfiguracji chemicznej, fluoropolimery wykazują szereg wyjątkowych właściwości, które sprawiają, że są one wysoce cenione w wielu zaawansowanych zastosowaniach technicznych.
Właściwości polimerów fluorowęglowych:
- Odporność chemiczna: fluoropolimery są wyjątkowo odporne na działanie chemikaliów, co oznacza, że nie reagują łatwo z większością kwasów, zasad i rozpuszczalników organicznych.
- Stabilność termiczna: wykazują doskonałą odporność na wysokie temperatury, co pozwala na ich stosowanie w środowiskach o ekstremalnych warunkach cieplnych.
- Właściwości elektryczne: są doskonałymi izolatorami elektrycznymi, co czyni je idealnymi do zastosowań w elektronice i inżynierii elektrycznej.
- Odporność na warunki atmosferyczne: nie ulegają degradacji pod wpływem promieniowania UV oraz innych czynników atmosferycznych, co sprawia, że są idealne do zastosowań na zewnątrz.
- Niski współczynnik tarcia: posiadają jedne z najniższych współczynników tarcia spośród wszystkich materiałów polimerowych, co sprawia, że są doskonałym wyborem dla aplikacji wymagających minimalizacji tarcia.
Fluoropolimery znajdują zastosowanie w wielu różnorodnych obszarach, takich jak przemysł lotniczy i kosmiczny, przemysł chemiczny, medycyna, elektronika oraz produkcja odzieży i sprzętu sportowego. W kontekście muzycznym, polimery fluorowęglowe są wykorzystywane do produkcji strun do instrumentów, takich jak gitary klasyczne, gdzie ceni się je za zdolność do zapewnienia gładkiego przejścia dźwięku i trwałości.